اخلاص و حکمت
قال النبی صلى الله علیه وآله: من أخلص لله أربعین یوما فجر الله له ینابیع الحکمة من قلبه على لسانه.(بحار/67/249)
رسول رحمت صلی الله علیه و اله میفرمایند: کسی که برای خدا چهل روز اخلاص پیشه کند, خدای تعالی سر چشمه های حکمت را از قلبش بر زبانش جاری میگرداند.
انسان در عالم هستی هم فاعل است و هم منفعل به عبارتی هم تاثیر گذار در عالم است و هم تاثیر پذیر.
انسان را می توان به یک عدسی تشبیه کرد؛ اشعه عالم هستی که به این عدسی برخورد می کنند عبور کرده و کانون توجه انسان را تشکیل می دهند, از طرفی این کانون نورانی اگر در شبی ظلمانی در پشت این عدسی قرار گیرد بخش قابل توجهی را نورانی خواهد کرد.
با این تشبیه می توان معنای روایت نورانی پیامبر را بهتر درک کرد:
اگر انسان به سرچشمه نور اتصال یابد, این کانون نورانی می تواند حقیقت عالم هستی را که در ظلمات عالم مادی است بروشنی مشاهده نماید.
اخلاص یعنی: کانون توجه را به سوی حقیقت عالم هستی یعنی ذات باری تعالی متوجه کردن.
خدایا: ما را به سوی خودت متوجه بگردان.