به نام خدای بی همتا
عن أبی حمزة، عن أبی جعفر علیه السلام، قال: سمعته یقول: ما من شئ أعظم ثوابا من شهادة أن لا إله إلا الله لأن الله عز وجل لا یعدله شئ ولا یشرکه فی الأمر أحد.
(توحید صدوق/ص19/حدیث3)
هیچ چیزی ثوابش بالاتر از شهادت به وحدانیت پروردگار نیست.چون خدای تعالی با هیچ شییء برابری نمی کند و و اَحدی همتای او نیست.
چه وقت انسان می تواند شهادت به چیزی بدهد؟ وقتی که آن چیز را مشاهده کرده باشد.اما در مورد شهادت به وحدانیت خداوند دو سوال اساسی پیش روست: اول اینکه چگونه می توان خدای بی نهایت را شناخت و وحدتش را مشاهده نمود؟ مگر انسان محدود و متناهی می تواند موجود بینهایت را بفهمد و بشناسد؟
دوم اینکه آیا شهادتی که ما روزانه ده ها مرتبه می دهیم و می گوئیم اشهد ان لا اله الا الله دروغ است و نادیده شهادت می دهیم؟
در جواب سوال دوم می توان چنین گفت که شهادت ما به یگانگی خداوند تعالی دروغ نیست. ما اگر چه مشاهده نکرده ایم اما به آن یقین داریم؛ یقینی که برخاسته از کلام پیامبر و ائمه علیهم السلام و آنان این وحدت را مشاهده نموده اند. اما به نظر می رسد این شهادت مقصود از روایت مذکور نباشد چون در ذیل آن دلیلی ذکر شده که ناظر به شهادت حقیقی ذات باری تعالی است.(نه شهادت شعائری)
اما در جواب سوال اول باید گفت که وحدت خدای تبارک و تعالی قابل مشاهده است اما نه با کوریِ حواس بلکه با عینک عقل و بالاتر با بینایی دل.
تصور و شناخت خداوند تعالی همراه با وحدت اوست چرا که در ذات باری تعالی نه میتوان شک کرد و نه میتوان انرا تصور کرد و نه می توان انرا انکار کرد و نه می توان نرا اثبات نمود.
چه لفظ گویا و صحیحی برای این ذات نامتناهی وضع کرده اند. خدا؛ کسی که خودش در وجود و هستی می آید(خود، آ) و هستی از او معنا می پذیرد.
اما اینکه در خدا نمی توان شک کرد چون در هر چیزی که شک کنی آن چیز قطعاً خدا نخواهد بود و چیزی غیر از خدا را خدا پنداشته ای و در و جودش شک کرده ای، این حقیقت ناب را خود خداوند تعالی با استفهام انکاری به ما تعلیم کرده است؛ افی الله شک فاطر السموات و الارض...
و اینکه خدا را نمی توان تصور کرد به این خاطر است که تصورات ما مخلوق اذهان و ایده های ما هستندو خدامخلوق نیست و خالق اذهان و ایده هاست
خداوند انکار پذیر هم نیست؛ چمن همرا با انکار، انرا ناخواسته پذیرفته ای! وجود خودت، کلمات، معانی و... حقائقی هستند که بدون وجود خدا معنا و مفهومی ندارند و تو قبل از پذیرش وجود خودت، اصل وجود حقیقت را پذیرفته ای که همان حقیقت خداست. کسی که خدا را انکار می کند شخصی را می ماند که در خانه ای حضور دارد و وقتی در میزنی می گوید: کسی در خانه نیست. او ناخواسته وجود خودش در خانه را ابراز نموده است.
و خداوند اثبات پذیر هم نیست زیرا خدا بدیهی است و مفاهیم بدیهی را نمی توان اثبات نمود. کسی که خدا را با بداهتش نمی شناسد ماهیی را می ماند که در اعماق دریا معنای آب را می جوید و آب را از فرط بداهتش نمی شناسد. همه دلایلی که بروجود خدا اقامه شده است تنبیهاتی هستند برای اگاه کردن و بیدار نمودن اذهان خفته.
پس می توان به وحدت خدا پی برد و آنرا نظاره نمود و شهادت داد. اگر به این مطلب عمیقاً تامل شود که خدا مخلوق نیست بهتر می توان به وحدت پی برد. خداوند تعالی نه مخلوق ذهن است و نه مخلوق طبیعت ونه مخلوق عقل. خداوند در تمام موجودات عالم هستی جریان و سریان دارد و خفائش از شدت ظهور است.
پس وحدت حضرت حق قابل شهود است اما نه در قالب الفاظ و مفاهیم و تصورات و... باید از الفاظ به معانی و از معانی به حقائق عبور کرد و دید که خدا نه معادلی دارد و نه شریکی.
با توجه به اهمیت توحید، حیف است دو روایت دیگر نیز از کتاب گرانسنگ توحید صدوق را نقل نکنیم:
قال رسول الله صلی الله علیه واله: ما قلت و لا القائلون قبلی مثل کلمه لا اله الا الله.
نه من و نه کسی قبل از من مانند کلمه لا اله الا الله را نگفته است.(بالاترین کلمه ای که اورده ام همین است.)
قال رسول الله صلی الله علیه واله وسلم: خیر العباده قول لا اله الا الله.
بهترین عباده گفتن لا اله الا الله است.
دست نیاز بسوی بی نیاز مطلق بلند کرده و می گوئیم اللهم عرفنی نفسک... خدایا خودت را به ما بشناسان.
سلام دوست عزیزم
ببخشید فرصت نشد زودتر خدمتان برسم، از وبلاگ زیبای شما دیدن و بسیار از مطالب ارزنده آن استفاده کردم.
فقط یک تذکر اگر امکان دارد فونت و رنگ نوشته هایتان را کمی مرتب و تغییر دهید به نظر می رسد مطالب با ارزش شما باید به بهترین فونت و رنگ آرسته شوند.
در ضمن با افتخار لینک شدید.
یا علی